…Վայոց Ձորը
մեզ ողջունեց հաճելի եղանակով և անվտանգ ճանապարհներով: Տաք եղանակն, ինչ խոսք, Մարիամի(ս)
պատվերն էր: Մարզ ոտք դնելուն պես օրը խոստացավ հիանալի լինել։ Եղեգնաձորի երկրագիտական
թանգարանի դիմաց մեզ դիմավորեց հենց ինքը՝ Էդուարդ Բագրատունին: Նվեր-գրքեր ունեինք
Եղեգնաձորի ավագ-դպրոցի համար, հետևաբար այցելելու էինք նաև այնտեղ: Տնօրենը դիմավորեց
մեզ մեծ սիրով, ջերմությամբ: Հետո նրան դիմեցի դպրոցում դասերից մեկը խանգարելու խնդրանքով:
Չմերժեց: Մեզ տարան 11-րդ դասարան: Մենք` Սեբաստացիներս շարքով նստեցինք աշակերտների
դիմաց: Քանի որ Ջուլին էր «մոգոնել» դասարան այցելությունը, նա էլ պիտի սկսեր խոսել: Սկսելը միշտ
էլ դժվար է: Մինչ ես մտածում էի, թե ինչպես սկսեմ, ինձ օգնության եկավ Էրիկը: Ներկայացրեց
կրթահամալիրը: Ընթացքում ես էլ դարձա «ժիր մանուկ» ու սկսեցի խոսել: Հետո Նելլին, Ալիսը: Խոսեցինք այնքան, մինչև տանտերերն էլ խոսեցին, հարցեր
տվեցին: Կարող եմ փաստել, որ մեծ տպավորություն
թողեցինք և՛ ուսուցիչների, և՛ աշակերտների վրա ՄԵՐ կրթահամալիրով: Տանտերերն էլ մեր
կողմից հարգանքի արժանացան, քանի որ մեծ ուշադրությամբ և հավանաբար սիրով լսում էին
մեզ, հաշվի չառնելով, որ իրենց դասերն արդեն ավարտվել էին… 
16.20-ին ուղևորվեցինք դեպի Նորավանք: Ահ ներշնչող աստիճաններով
բարձրացա դեպի վանքի երկրորդ հարկի մուտքը: Շրջեցի ներսում ու երբ հերթը հասավ իջնելուն,
ես հասկացա, որ չեմ կարող: «Ընկեր Հասմի~կ
հասեք օգնության: Զանգեք 911, թող գան ու ինձ էստեղից իջեցնեն»: Էսպես էնքան ժամանակ, մինչև հասկացա, որ
ԱԻՆ-ի փրկարարները հաստատ չեն գա ու ինձ էդտեղից չեն իջեցնի… Էհ Ջուլի ջան, քո հույսը
դու ես, ինքդ իջիր: Ու իջա: Էսպես, էսպես ու էսպես…
Երևանի ժամանակով ժամը 18.10 էր, և մենք շարժվեցինք դեպի Երևան:
Լավ, բարի օր: Հրաշալի մարդիկ: Անմոռանալի հիշողություններ… Կյանքն այսպիսի հիանալի
պահեր հազարից մեկ է պարգևում: Որպես Սեբաստացի սա իմ, եթե ոչ վերջին, ապա հավանաբար նախավերջին ճամփորդությունն էր…Կկարոտեմ,
կհիշեմ…
Հատուկ շնորհակալություն.
ընկեր Հասմիկին
վարորդ ընկեր Արամին
Էդուարդ Բագրատունուն
Ալիսային
Նելլիին
Մարիամին
Էրիկին
Աննային ու բոլորին…
